Patroni drużyn ze Słowików

Szczep - Karol Szymanowski

Muzyk, kompozytor, pedagog. Pochodził z polskiej rodziny ziemiańskiej, mając w żyłach krew powstańców kościuszkowskich i nie tylko. Dobrze znał wielu współczesnych sobie kompozytorów i pisarzy w tym Richarda Straussa. ostatnie lata życia spędził w willi "Atma" w Zakopanym. Zmarł w 1937, a jego pogrzeb miał miejsce w Krakowie. Fascynował się wieloma wątkami muzycznymi od starożytności, przez etnografię, orientalistykę do współczesności. Wydał także eseje i Strawiński, Chopinie - pisał pieśni do słów Tuwima, Tetmajera, Kasprowicza, Berenta a także symfonie, opery i in.

20 KDH - Fryderyk Chopin

Ur. 1810, zm. 1849. Najwybitniejszy kompozytor świata, syn Francuza i Polki z rodu Krzyżanowskich. Twórca unikalnej stylistyki polskich dzieł, opartej o liczne odniesienia do kultury rodzimej. Miał i nadal ma gigantyczny wpływ na wyobraźnię artystyczną i tożsamość wyobraźni Polaków. Inspiruje też ludzi na całym świecie, którzy biorą udział w Konkursie Chopinowskim - uznawanym za najważniejsze wydarzenie muzyczne. Miał mnóstwo kontaktów z rodzinami ziemiańskimi, szczególnie w rejonie Mazowsza. Później będąc na emigracji związany z kołami paryskimi. Stale koncertował, pisząc wiele dzieł od koncertów przez tańce, preludia, pieśni. Stanowią one podstawę edukacji muzycznej. Pochowany w Paryżu na cmentarzu Per la Chaise.

21 KDH - Mieczysław Karłowicz

Ur. 1876, zm. 1909. Wywodził się z polskiego rodu ziemiańskiego herbu Ostoja, mającego swoje dobra na Litwie. Kompozytor, muzyk, dyrygent, taternik, fotografik. Przyjaciel i kompan wycieczek górskich Mariusza Zaruskiego. Skomponował wiele romantycznych pieśni a także poematów symfonicznych, koncert, symfonię. Jako taternik przeszedł jako pierwszy wiele dróg, także na nartach. Zginął tragicznie przysypany lawiną pod Małym Kościelcem. Do dzisiaj w tym miejscu znajduje się pomnik, przy którym drużyny wędrownicze "Słowików" realizwały niektóre uroczystości obrzędowe.

22 KDH - gen. Elżbieta Zawacka "Zo"

(1909-2009) Torunianka. W 1939 służyła jako żołnierz Kobiecego Batalionu w obronie Lwowa. Żołnierz ZWZ AK. Kurierka. Kobieta komandos, jedna z 15 które przeszły trening cichociemnych (bez szkolenia merytorycznego) - jedyna w służbie. Skok wykonała 9/10.9.1943. Brała udział w Powstaniu Warszawskim. W czasie komuny skazana na 10 lat pozbawienia wolności - Żołnierz Wyklęty. Generał Brygady (druga generał-kobieta w historii Polski), Dama Orderu Orła Białego. Matematyczka i profesor nauk humanistycznych. Zmarła w wieku 100 lat. Spoczywa w Toruniu przy ul. św. Jerzego. Jej imię nosi fundacja Archiwum i Muzeum Pomorskie AK oraz Wojskowej Służby Polek w Toruniu, Regionalne Centrum Informatyczne w Bydgoszczy, mosty, ulice, place, szkoły, drużyny, i in. Jej życiorys uznawany jest za gotowy scenariusz filmu sensacyjnego.

(344) 43 KDH - Józef Grzesiak "Czarny"

Ur. 1900, zm. 1975 w Gdańsku. Hercmistrz - uczestnik ruchu skautowego od 1913 roku - kiedy to założył w Krakowie zastęp Czarnych Wilków z którego rozwinęła się później Czarna 13-tka. Walczył w Legionach Piłsudskiego, w wojnie Polsko-Bolszewickiej, później także żołnierz Armii Krajowej wraz z członkami swojej drużyny. Po 1945 został zesłany do łagrów sowieckich gdzie przebywał do 1955 roku. Patron wielu drużyn harcerskich i wędrowniczych.
Drużyna 43 KDH do X.1993 nosiła nr 344.

44 KDH - Krzysztof Kamil Baczyński

Najwybitniejszy poeta pokolenia wojennego. Urodzony w Warszawie, żył w latach 1921- 1944. Był harcerzem, członkiem Szarych Szeregów. Zginął w pierwszych dniach Powstania Warszawskiego. W czasie okupacji ogłosił dwa podziemne zbiory poezji: "Wiersze wybrane" i "Arkusz poetycki". W 1947 r. ukazał się zbiór "śpiew z pożogi".

46 KDH - Mariusz Zaruski

Ur. 1867, zm. 1941. Harcerz, instruktor żeglarski, taternik, twórca GOPR, generał brygady Wojska Polskiego, fotografik, poeta. Pochodził z Podola. Przebywał na zesłaniu,m po czym ukończył ASP w Krakowie na wydziale malarstwa. Zpalony wędrowiec po górach i morzach. W Tatrach wytyczył wiele nowych dróg. Przyjaciel Mieczysława Karłowicza, z którym odbywał liczne wycieczki, także narciarskie. Uczestniczył w Legionach POlskich jako ułan. za co wielokrotnie został odznaczony Krzyżem Walecznych i orderem Virtuti Militari. Był projektodawcą Inspektoratu Wychowania Morskiego Młodzieży. Hercerskie wychowanie morskie prowadził na słynnym jachcie "Zawisza Czarny". We wrześniu 1939 pojmany i zesłany gdzie zmarł w 1941 prawd. w Chersoniu. Upamiętniony na wielu pomnikach. Jest też patronem wielu szkół i drużyn. Jego symboliczny grób znajduje się w Zakopanym na "Pęksowym Brzysku"

344 KDH - Irena Bobowska

Ur. 1920, zm. 1942. Pseud. "Wydra". Od 2 roku życia inwalidka, cierpiała na chorobę Hainego-Medina, jeżdżąc na wózku. Jej ojciec. wykradł Niemcom dokumentację wojskową przed Powstaniem Wielkopolskim, zamordowany w Katyniu. Irena była bardzo aktywna na gruncie działalności oświatowej. Założyła pierwszą czytelnię młodzieżową. W 1939 zgłosiła się w tajemnicy przed rodziną do oddziału żywych torped., zaangażowana w działalność konspiracyjną, przewodziła broń, zajmowała się kolportażem nielegalnej prasy i ulotek. Od 1940 roku więziona w haniebnych warunkach. Skazana na śmierć w ostatniej 30-minutowej przemowie nie padło ani jedno słowo prośby o łaskę czy usprawiedliwienie. Po opisaniu okrucieństw zaborów, germanizacji i wojny zakończyła słowami "Dziś wy mnie sądzicie, ale was będzie sądził ktoś wyższy". Została powieszona 26.9.1942. Jest patronką licznych drużyn harcerskich. Jej imieniem został też nazwany skwer w Poznaniu.
344 KDH zmieniła patrona na Antoninę Żabińską

344 KDH - Antonina Żabińska

--- (do uzupełnienia) ---

(1875-1965), muzyk, teolog, filozof, lekarz, jeden z największych autorytetów moralnych XX w.; syn alzackiego pastora odebrał staranne wykształcenie (teologia i filozofia na uniw. w Strasburgu i Sorbonie, nauka gry na organach u Widora). Po uzyskaniu doktoratu z filozofii i habilitacji z teologii zdecydował się na rozpoczęcie studiów medycznych, po których ukończeniu wyrzekł się kariery naukowej i koncertowej, by jako lekarz nieść pomoc mieszk. afrykańskiej dżungli w zał. 1913 przez siebie i żonę, Helenę Breslau, szpitalu w Lambaréné (Gabon). 1917-1918 jako poddany Niemiec internowany we Francji; 1924 powrócił do Lambaréné i przystąpił do rozbudowy szpitala (m.in. o leprozorium); odbywał sporadyczne podróże do Europy i USA dając koncerty, nagrywając płyty i wygłaszając odczyty w celu zdobywania funduszy na utrzymanie szpitala; 1951 otrzymał pokojową nagrodę księgarzy niemieckich, 1952 pokojową nagrodę Nobla. Gł. ideą etyczną S., którą starał się praktycznie realizować, było "poszanowanie życia", zawarte w twierdzeniu: "Jestem życiem, które pragnie żyć, pośród życia, które pragnie żyć"; konsekwencją tego programu etycznego jest obowiązek ratowania życia i łagodzenia cierpienia. S. głosił, że cześć dla życia wymaga od człowieka szacunku, nie tylko wobec ludzi, ale także wobec zwierząt, a nawet roślin, zakazując ich bezmyślnego niszczenia; do idei S. nawiązują współcześnie ruchy ekologiczne; będąc zdecydowanym pacyfistą po II woj. świat. angażował się w ruch przeciwko wyścigowi zbrojeń. Prace (m.in.): Historia badań nad życiem Jezusa, Chrześcijaństwo i religie świata, Kultura i etyka, Upadek i odbudowa kultury, Filozofia religii u Kanta, Światopogląd myślicieli hinduskich, Między wodą a dżunglą, Listy z Lambaréné, autobiografia Moje życie i monografia Jan Sebastian Bach.