A.D. 1970

Z opisu przygotowań: "Wstępnego rekonesansu terenowego i wyboru przypuszczalnej trasy biegu najpierw z mapy a potem w terenie dokonał Krzysztof Krzyżanowski. Spędził on w terenie, sam na sam z mapą, busolą i własnym zmęczeniem osiem godzin maszerując a czasem błąkając się po niezmierzonych puszczach bieszczadzkich. Po tej wstępnej eksploracji terenu do pracy nad sprawdzaniem trasy biegu przystąpiła - na drugi dzień - ekipa instruktorska w składzie: Krzysztof Krzyżanowski i Franciszek Delekta. Przez bite osiem godzin marszu, aż do późnej nocy wytyczała ona szczegółowe oznakowanie trasy. Trzecią formą przygotowań było sprawdzenie wytyczonej już trasy przez trzyosobową grupę instruktorską w składzie: Krzysztof Krzyżanowski, Grzegorz Ostrowski i Antoni Matuszczak"

wynika, że bieg był naprawdę całkiem nieźle przemyślany. Szkoda tylko, że jedynym materialnym dowodem, jaki po nim został jest pilna depesza nieznanego autorstwa: "W górach spadła na mnie lawina śniegu, pod którą leżałem trzy godziny. Mam przetrącony kręgosłup. Nie... (fragment nieczytelny) ...położyłem rękę i złamana kość strzałkowa przebiła skórę. Błagam o natychmiastową pomoc."

W takt jęków Niemena, zawodzenia Skaldów i innych stworów z tej branży, zaczęły się tańce. Największe powodzenie miały te druhny, które nie grzeszą zbytnią tuszą. Dlaczego właśnie one? W naszej harcówce niestety nie ma dużo miejsca, aby mogło tańczyć dużo par. A przecież każdy chciał potańczyć. No a gdy tańczył z partnerką o niewielkiej tuszy, tańczący miał jeszcze choć trochę miejsca, aby móc bezpiecznie postawić nogę i nie być narażonym na to, że ktoś mu stanie na nagniotki albo kopnie go w kostkę.