Rok 1989

Oj, dostatnio i spokojnie żyło się tubylcom Gór Słonecznego Podkarpacia (Szczawa - przyp MN). Kraina iście mlekiem i śniegiem płynąc. siedziało się tam i leżało jak u Pana Boga za kaloryferem i kto wie czy sielanka ta nie trwała by po dziś dzień, gdyby nie ów straszny rok. Rok w który śniegu napadało tyle co nic. Rok wielkiej klęski narciarskiej i turystycznej. Rok w którym do małej lecz przestronnej doliny zwaliło się całe bogactwo inwentarza szczepu "Słowiki".

Na samym początku cichą osadę zaatakowano wozem pancernym typu PKS (MO). Następnie zdobyto i okopano się w trzech twierdzach (pkt. wypadowych). Był to początek końca. Już na drugi dzień zaczęły się dziać dziwne rzeczy. Wokół swoich "redut" Słowiki zaczęły wierzgać, wrzeszczeć, ustawiać się w szyku, liczyć na głos (HA, HA, HA) i znowu biegać. (...)

I. Jeden z nich wychodził na wzniesienie i w obłędnym tempie machał pojedynczo rękami, klepał się po brzuchu, machał skrzyżowanymi ramionami a reszta stojąca na dole darła się co chwila "Jeszczeee raaaassss iiii woooolniej"

II. Jeden z nich latał i biegał co dzień rano przy temperaturach bardzo ujemnych w papuciach (co i na niego wpłynęło chyba ujemnie)

III. Łazili tam i z powrotem w dwuszeregu i śpiewali o jakiejś Dorocie co to niby oczy ma silne jak stal i dziurawe trampeczki i co chwile krzyczeli: Hej !

IV. Rozpalali ognisko bardzo mało widoczne z potworną ilością dymu i najczęściej pod jakąś limbą czy modrzewiem

I można by tak jeszcze pisać. Powiem jeszcze tylko (...) że mamusie długo jeszcze mówiły dzieciom do snu: "Tylko śpij grzecznie, bo przyjdzie Słowik i Cię zje"