|
Sadźmy przyjacielu róże
I
Sadźmy przyjacielu róże
Długo jeszcze temu światu
Szumieć będą śnieżne burze
Sadźmy je przyszłemu światu
II
Jakże los nasz piękny, wzniosły
Gdzie idziemy same głogi
Gdzieśmy przeszli róże wzniosły
więc nie schodźmy z naszej drogi
III
My wygnańcy stron rodzinnych
Może już nie ujrzym kwiatu
Ale sadźmy je dla innych
Szczęśliwszemu sadźmy światu
IV
Idźmy! Szczepmy! Gdzie to znuży
Świat wiecznego wypocznienia
Da nam milszy kwiat od róży
Łzy wdzięczności i wspomnienia
|
|
